Rok 2020 obfitował w rocznicę ślubów naszych parafian.

1) Roman i Maria Bazan 50. rocznica ślubu

2) Jan i Maria Barczak 50. rocznica ślubu

3) Lech i Zofia Białowąs 50. rocznica ślubu

4) Tadeusz i Danuta Rusznica 50. rocznica ślubu

5) Stanisław i Maria Furman 50. rocznica ślubu

6) Stanisław i Maria Węglowscy 45. rocznica ślubu

7) Bronisław i Danuta Cząba 45. rocznica ślubu

8) Eugeniusz i Maria Jucha 45. rocznica ślubu

9) Jan i Krystyna Ślęzak 40. rocznica ślubu

10) Stanisław i Maria Ślęzak 40. rocznica ślubu

11) Stanisław i Irena Magazynowscy 40. rocznica ślubu

12) Stanisław i Krystyna Krzyśko 40. rocznica ślubu

13) Kazimierz i Krystyna Barczak 40. rocznica ślubu

14) Wiesław i Maria Poźniak 35. rocznica ślubu

15) Wiesław i Krystyna Jodłowscy 35. rocznica ślubu

16) Wiesław i Dorota Zięba 35. rocznica ślubu

17) Stanisław i Ewa Rak 35. rocznica ślubu

18) Wiesław i Łucja Migut 35. rocznica ślubu

19) Janusz i Lucjana Wepsięć 35. rocznica ślubu

20) Jan i Krystyna Sołtys 35. rocznica ślubu

21) Kazimierz i Bożen Łyczko 30. rocznica ślubu

22) Roman i Krystyna Bereś 30. rocznica ślubu

23) Roman i Halina Cach 30. rocznica ślubu

24) Roman i Iwona Barczak 25. rocznica ślubu

25) Janusz i Teresa Kus 25. rocznica ślubu

26) Krzysztof i Krystyna Świątek 20. rocznica ślubu

27) Stanisław i Maria Furman 20. rocznica ślubu

28) Paweł i Magdalena Pado 10. rocznica ślubu

29) Sławomir i Barbara Kata 10. rocznica ślubu

30) Marek i Mirosława Beskur 10. rocznica ślubu

Wszystkim P.T. Jubilatom życzymy błogosławieństwa Bożego i opieki Matki Bożej na dalsze lata wspólnego życia.

Śluby kościelne w naszej parafii zawarte w roku 2020.

1) Marczydło Piotr i Magdalena Bielecka

2) Paściak Krzysztof i Kłeczek Sylwia

3) Rębisz Piotr i Markowska Patrycja

4) Cach Stanisław i Cach Barbara

5) Grzesik Maksymilian i Bielecka Dominika

6) Woźniak Dawid i Zacios Katarzyna

7) Micał Michał i Migut Anna

8) Chudzik Przemysław i Kamińska Karolina

9) Zięba Łukasz i Kwarta Ewa

10) Kotula Michał i Tarnowska Patrycja

Śluby kościelne osób z naszej parafii zawarte w roku 2020 poza parafią

1) Krztoń Łukasz i Paśko Patrycja

2) Klein Jakub i Bełz Magdalena

3) Kuś Damian i Cach Angelika

4) Piwoński Mateusz i Kantorowska Barbara

Chrzest: 25 osób.

I Komunia Święta: 28 osób.

Bierzmowanie: 21 osób.

Ślub: 14 par (w tym poza parafią - 4 pary)

Pogrzeb: 21 osób.

Ilość rozdanych Komunii św.: ok. 46 000.

Umiłowani Bracia i Siostry!

1. Wraz z pierwszą niedzielą Adwentu rozpoczynamy nowy rok liturgiczny. Minione dwanaście miesięcy były czasem, w którym próbowaliśmy odkrywać i pogłębiać wiarę ‎ w tajemnicę Eucharystii. W obecnym roku, kontynuując program duszpasterski, nasza uwaga kieruje się na celebrację, w której dokonuje się Eucharystia. Z tej okazji pragnę skierować do was pasterskie słowo. Przyjmijcie je, proszę, w waszych domach i wszędzie tam, gdzie, ‎ z powodów solidarności społecznej i bezpieczeństwa, przeżywacie Dzień Pański.

W dzisiejszej Ewangelii Jezus wielokrotnie zwraca uwagę na postawę czuwania. Jeśli jednak głębiej odczytamy kontekst Jezusowego nalegania, odkryjemy że potrzeba czuwania ma konkretny powód: to nieobecność pana domu. Mówiąc o czuwaniu, Jezus rysuje przed oczami uczniów obraz człowieka, który udał się w podróż, zostawił swój dom i polecił sługom, aby troszczyli się i dbali o niego. Pan dodaje jednak, że wyjazd gospodarza nie jest definitywny: on powróci! Czuwanie jest więc postawą, która łączy pamięć o tym, który wyjechał, tęsknotę oraz nadzieję na ponowne spotkanie.

2. Czas, który przeżywamy pozwala nam bardzo namacalnie, nieraz w sposób dramatyczny, odczuć to, o czym mówi dzisiejsza Ewangelia. Doświadczenie pustki i tęsknoty dotykały nas w ostatnich miesiącach na wielu płaszczyznach naszego życia. W najbardziej codziennym wymiarze zmagaliśmy się z brakiem obecności obok nas naszych bliskich. ‎ W czasie narodowej kwarantanny, a potem dystansu społecznego, nieobecność drogich nam osób powodowała ból serca i uświadamiała nam jak wielkim skarbem są międzyludzkie relacje.

Uczucia tęsknoty i bólu rodziły się w serach wielu z nas, kiedy doświadczaliśmy braku obecności Eucharystii, szczególnie podczas Świąt Wielkanocnych. Znakiem i symbolem tego doświadczenia pustki był Plac św. Piotra podczas modlitwy o ustanie pandemii w marcu tego roku. Tam, gdzie zawsze był tłum, tym razem było pusto, a przy padającym deszczu papież ‎ w modlitwie mówił: „Na naszych placach, ulicach i miastach zebrały się gęste ciemności; ogarnęły nasze życie, wypełniając wszystko ogłuszającą ciszą i posępną pustką, która paraliżuje wszystko na swej drodze. Czuje się je w powietrzu, dostrzega w gestach, mówią o tym spojrzenia. Przestraszyliśmy się i zagubiliśmy” (Franciszek, Plac św. Piotra, 27 marca 2020 r.).

Czas pandemii, zarówno jej wiosennego wybuchu jak i jesiennej drugiej fali to trudne doświadczenie: choroba i śmierć wielu naszych znajomych i bliskich; kryzysy wielu branż na rynku, a co za tym idzie niepewność zatrudnienia i płynności finansowej w rodzinach; trud zdalnego nauczania obciążający zarówno rodziców jak i nauczycieli; wiele obaw i napięć ‎ w rodzinach i w społeczeństwie. To wszystko sprawiło, że mogliśmy się poczuć zagubieni ‎ i osamotnieni. Życie nagle okazało się bardzo kruche, a to co do tej pory wydawało się stabilne i pewne, zostało zachwiane. W tym wszystkim mogłoby się wydawać, że Bóg niczym gospodarz z dzisiejszej Ewangelii wyjechał w daleką podróż, zostawiając nas samych.

3. W tym dramatycznym kontekście Jezusowe słowo otwiera jednak horyzont nadziei. Chrystus z mocą mówi dziś do każdego z nas: „Uważajcie! Czuwajcie!” (Mk 13, 33). To wezwanie Jezusa ukazuje nową perspektywę. Jego słowo staje się płomieniem światła pośród listopadowych ciemności tego świata. Jest to słowo, które mówi nam, że Bóg chce nas spotkać. On chce wejść w takie doświadczenie, jakie nosimy w sercu, pośrodku pandemii. Jezus wzywa nas do uwagi i czuwania, bo wie jak bardzo potrzebujemy Jego obecności, a jak łatwo możemy Go przegapić i z Nim się rozminąć. Potrzebujemy więc czuwać, aby spotkać Tego, który chce przezwyciężyć naszą samotność i nasze zagubienie. Oto zbliża się Ten, o którym prorok Izajasz mówi: „Panie, Tyś naszym Ojcem, odkupiciel nasz to Twoje imię odwieczne” (Iz 63, 16b).

Wiara w czułe ojcostwo Boga podpowiada nam, aby naszymi uczynić słowa proroka ‎ i ze skruchą oraz ufnością wołać: „Skryłeś Twoje oblicze przed nami i oddałeś nas w moc naszej winy. A jednak, Panie, Tyś naszym Ojcem. Myśmy gliną, a Ty naszym twórcą. Dziełem rąk Twoich jesteśmy my wszyscy” (Iz 64, 6-7). Nawet jeśli ufaliśmy sobie, nawet jeśli wierzyliśmy, że zawsze będziemy zdrowi w chorym świecie (por. Franciszek, 27 marca 2020 r.), to dziś, u początku nowego roku liturgicznego chcemy uchwycić się boskiej nadziei: chcemy zwrócić się ku Bogu, który jest naszym Ojcem. To Ojciec, który o nas nie zapomniał!

4. Rozpoczynający się rok duszpasterski zaprasza nas, abyśmy w świetle czułej miłości Ojca zrobili kolejny krok w naszym uczeniu się Eucharystii. Tegoroczne hasło: „Zgromadzeni na świętej wieczerzy” podpowiada nam, aby pamiętając o naszej tęsknocie za Panem w komunii świętej, uświadomić sobie, że Eucharystia to nie tylko ja i Jezus. Eucharystia dokonuje się zawsze w zgromadzeniu, we wspólnocie. Jezus, który przychodzi w czasie Mszy świętej jednoczy nas nie tylko z Sobą, ale także z naszymi braćmi i siostrami.

Kiedy zbieramy się w kościele, nie tworzymy jedynie grupy ludzi, którzy przychodzą na daną godzinę, aby uczestniczyć we Mszy świętej. Wspólnota, która gromadzi się na Eucharystii jest przede wszystkim znakiem wiary i owocem działania Boga, który gromadzi swoje dzieci. Kiedy więc w świątyni widzimy naszych znajomych, sąsiadów, a może i osoby znane jedynie z widzenia, możemy ze zdumieniem odkrywać, że Bóg dzisiaj działa w świecie, gromadząc swoje rozproszone dzieci w jedno (por. J 11, 52). On dzisiaj znajduje wiarę ‎ w sercach tych, którzy gromadzą się na Eucharystii.

Zgromadzenie liturgiczne, które celebruje Ucztę Eucharystyczną, jest także znakiem miłości. Taka wspólnota to znak ludu Bożego, który potrafi zatrzymać się, świętować ‎ i ucztować z Bogiem. Ten wymiar bycia razem na Mszy świętej, który podkreślają wspólne śpiewy, wspólne postawy, wzajemna życzliwość jest świadectwem miłości i jedności w świecie pełnym podziałów. To znak miłości i jedności, której źródłem jest sam Bóg.

Wspólnota zebrana na Eucharystii jest w końcu znakiem nadziei. Pięknie jest odkrywać w takiej wspólnocie prorocki znak, który zapowiada ostateczne zgromadzenie wszystkich ludzi w królestwie niebieskim, na uczcie Baranka, jak to pięknie przedstawia Księga Apokalipsy (por. Ap 19, 9). Prawdziwe życie, nawet więcej pełnia życia wiąże się z doświadczeniem wspólnoty, z ostatecznym przezwyciężeniem podziałów, napięć, nieufności (por. Benedykt XVI, Spe salvi, 14-15). W królestwie Ojca nie będzie dystansu społecznego, a Bóg z czułością otrze wszelką łzę, pokona śmierć, smutek i wszelki trud (por. Ap 21, 3-4). Eucharystia przeżywana we wspólnocie już tutaj na ziemi daje nam więc przedsmak nieba (por. KL 8) i jest prorockim znakiem nadziei.

5. W kontekście ograniczeń społecznych, które dotykają także naszych zgromadzeń liturgicznych, możemy stwierdzić, że Bóg uczy nas wielkiej wartości, jaką jest wspólnota eucharystyczna w sposób paradoksalny! Uczy nas, pozwalając nam doświadczyć jej braku. Uczy nas, wzbudzając w nas tęsknotę i pragnienie.

Drodzy Bracia i Siostry, jakże ważne jest, aby pielęgnować w sobie to pragnienie wspólnotowego przeżywania Mszy świętej! W czasie, kiedy w duchu odpowiedzialności ‎ i miłości bliźniego, często nie mamy możliwości uczestniczyć w liturgii, chciałbym za świętym Augustynem powtórzyć wszystkim spragnionym Eucharystii: „to właśnie twoje pragnienie jest twoją modlitwą” (św. Augustyn, Komentarz do Psalmów). Niech w tym roku to pragnienie poszerza się i kształtuje tak, aby nie było jedynie tęsknotą za osobistym spotkaniem z Jezusem, ale obejmowało także gotowość budowania pięknego znaku wspólnoty eucharystycznej.

Chciałbym was gorąco prosić, abyśmy wszyscy razem w dobie ograniczeń pielęgnowali w sercu te eucharystyczne pragnienia. Jak bowiem pisze papież Franciszek, świadomość ograniczeń nie tyle jest zagrożeniem, ile staje się okazją aby marzyć i tworzyć wspólny projekt przyszłości (Franciszek, Fratelli tutti , 150).

6. Miejmy więc odwagę marzyć o Eucharystii, która pięknem i prostotą celebracji będzie objawiała piękno i miłość samego Boga, fascynując młodych ludzi i pobudzając ich do oddania się na służbę ludowi Bożemu.

Miejmy odwagę marzyć o zgromadzeniu liturgicznym, które z wiarą będzie uczestniczyć w Eucharystii, czerpiąc z niej miłość czułą i otwartą; miłość delikatną ‎ i odpowiedzialną; miłość konkretną, która dotyka serc i wzajemnych relacji.

Miejmy odwagę marzyć o Eucharystii, której moc nie będzie zamknięta jedynie ‎ w kościele, ale będzie przekraczała mury świątyni i kształtowała nowy styl naszego życia, budując kulturę spotkania, braterstwa i wzajemnego szacunku.

Drodzy Bracia i Siostry, czas, który przeżywamy jest trudnym doświadczeniem, ale wiara podpowiada nam, że nie jest to czas, który musimy jedynie przeczekać. To czas, w którym Bóg jest obecny i działa: On nas kształtuje i uczy nowego spojrzenia na świat, na nasze życie, na to co ważne. To czas, w którym nie możemy jedynie zamknąć się w tęsknocie za tym co minione i co było nam znane. U progu nowego roku liturgicznego w duchu prawdziwie chrześcijańskiej otwartości musimy zwrócić się ku Temu, który przychodzi, aby z Nim przeżywać naszą teraźniejszość, a we właściwym czasie wraz Nim nasze pragnienia ‎ i marzenia uczynić nową rzeczywistością.

Niech Maryja, Niewiasta czuwająca, nieustannie otwarta na nowość Boga; Ta, która pozwalała się Bogu zaskakiwać, a zarazem była gotowa przyjmować każde Jego Słowo, uczy nas przeżywania obecnego czasu w prawdziwie chrześcijański sposób.

Na czas radosnego oczekiwania z serca Wam błogosławię.

              Biskup Rzeszowski

              + Jan Wątroba

Dyżur Róż Różańcowych w czasie listopadowych wypominków.

Różaniec za zmarłych odmawiamy od 17.00.

Po Mszy Św. zmianka tajemnic różańcowych dla poszczególnych róż.

Bolivia- Oruro, 15.10.2020r.

Księże Proboszczu, Księże Wikary i Drodzy Parafianie!

Zbliża się Niedziela Misyjna i czuję ogromną potrzebę podzielenia się wiadomościami dotyczącymi naszego misyjnego życia.

Zanim zacznę chcę serdecznie podziękować za wszelkie wsparcie, te duchowe i te fizyczne, którym nieustannie jest wspierana nasza placówka misyjna. Za każdy gest dobroci, który sprawia, ze nie czujemy się tutaj same, stawiając czoła wszelkim problemom, a jest ich nie mało.

Niestety ciągle nas ściga Koronavirus, który w Boliwii przyniósł ogromne cierpienie, nie tylko z powodu utraty swoich bliskich, ale także z powodu głodu, który zaczyna dotykać coraz większe rzesze ludzi. Ogromna ilość społeczeństwa nie powróciła do pracy, kiedy nie ma pracy, nie ma chleba. Jest to trudne do przyjęcia i szukamy ze wszelkich możliwości by ulżyć tej niedoli. Każdego dnia wydajemy na dzień dzisiejszy około 120 obiadów dla dzieci, które tego potrzebują. A dzieci zgłasza się coraz więcej. Coraz więcej potrzeb, coraz więcej chorych, którzy na tej wysokości później doświadczają konsekwencji związanych z oddychaniem. Dzieci już cały rok, nie uczęszczają do szkoły. Od jakiegoś czasu szkoła jest dostępna dla dzieci przez Internet. Niestety około 50 % dzieci nie posiada dostępu do Internetu. Pojedynczo przychodzą do naszego domu i staramy się pomóc w lekcjach, by te zaległości, nie były duże oraz udostępniamy nasz Internet by mogły choć troszkę być na bieżąco. Z powodu ogromnego kryzysu ekonomicznego, który zaczyna się w Boliwii wiele dzieci musiało rozpocząć pracę, jako pomoc w piekarniach, pomoc w sprzątaniu na rynkach, jako pomoc w sprzedawaniu drobnych produktów jak galaretka itp.

Trudno na chwilę obecną przewidzieć koniec tej sytuacji. Niektórzy Analizatorzy twierdzą , że w Boliwii pandemia będzie trwała minimum dwa lata, ze względu na słabe rozwiniecie gospodarcze kraju, brak pomocy medycznej oraz brak odpowiedniego poziomu higieny, który w walce z Covid 19 jest bardzo istotny. Niestety wciąż tylko w naszym mieście ok 30 %, a to prawie 500 tyś ludności nie posiada wody bieżącej. Trudno jest podjąć walkę jeśli brakuje nam w miarę mocnych podstaw.

Kolejną niesprzyjającą sytuacją jest brak stabilności politycznej. Dokładnie rok temu przeżywaliśmy traumę z powodu walk ulicznych. Blokowania dowozu żywności, dostawy prądu i gazu. Dziś oprócz strachu przed chorobą, nie ma Boliwijczyka, który by nie wspomniał o strachu przed ponownymi starciami na ulicy. I dokładnie w niedzielę misyjną Boliwia kolejny raz stanie do wyborów. Jest to bardzo skomplikowana sprawa, która potrzebuje modlitwy.

Ja cały czas prowadzę gabinet. Oczywiście pomagam Siostrom w centrum przy dzieciach, ale całą kwarantannę przyjmowałam, tych najbardziej potrzebujących. Dodatkowo dochodzi mi opieka związana z ludźmi chorymi na Covid, więc pracy nie brakuje. Do przodu, nie można ich tak zostawić samych. Próbuję szukać leków, rozdaję środki czystości i uczę jak tego wszystkiego używać. Jest dobrze.

Proszę Was Wszystkich o modlitwę szczególną za nas, za mnie. Ci ludzie nas potrzebują, naszego przykładu, pokojowego sposobu rozwiazywania konfliktów, doświadczenia. Ciągle nas proszą o rady, co byśmy zrobili, gdybyśmy głosowali. Przychodzą prosząc o pomoc, o zwykły kawałek chleba, proszą o modlitwę. Zachwycają się przebaczaniem i tym że kiedy coś nam nie wychodzi mówimy przepraszam. Szczególnie to jest moją misją w tym roku, kiedy wszystko jest zamknięte, wciąż funkcjonuje tylko w połowie potrzebują przykładu takiego chrześcijańskiego, prawdziwego życia. Kiedy brat pomaga drugiemu, kiedy go nie przekreśla, kiedy ten się pomyli, kiedy dzieli nie tylko smutki ale i radości. I co jest ciekawe, kiedy już wiesz, okazuje się że wcale nie jest to łatwe, dawać przykład w tak prostych sprawach….dlatego proszę o modlitwę. Potrzebujemy tej modlitwy, by każdego dnia, w zwyczajnych, małych sprawach być przykładem miłości Boga dla drugiego.

U nas już wiosna, by było co jeść ziemniaki posadzone, posiane warzywa i to wspólne czekanie na owoce, które możemy podzielić wśród innych.

Serdecznie pamiętam o Mojej Parafii, wciąż tęskno, nie tak dawno oglądałam transmisje z koncertu Jednego Serca, Jednego Ducha i tam, aż mi serce grało. To było bardzo miłe. Polecam się pamięci, gdyż z dumą mówię, że reprezentuje Diecezję Rzeszowską i pochodzę z Wysokiej Głogowskiej!

Z Modlitwą. Z Bogiem - Misjonarka Katarzyna Cząba

W niedzielę odpustową o godz. 17.30 w naszym kościele odbył się koncert ku czci patronki naszej parafii Matki Bożej Różańcowej w wykonaniu zespołu Duszpasterstwa Akademickiego Rotunda z Rzeszowa. Dziękujemy zespołowi za piękne wykonanie 13 pieśni ku czci naszej patronki, a parafianom za uczestnictwo w koncercie.

W pierwszą niedzielę października przeżywaliśmy odpust ku czci NMP Różańcowej, patronki naszej parafii. W tym roku uroczystość była połączona z jubileuszem 25-lecia kapłaństwa naszego rodaka o. Sergiusza Józefa Ślęzaka. Dziękujemy naszemu Rodakowi za wygłoszone Słowo Boże w dniu odpustu, gratulujemy jubileuszu i życzymy szczęść Boże na dalsze lata kapłaństwa.

W trzecią niedzielę września odbyło się uroczyste włączenie kandydatów na ministrantów do Liturgicznej Służby Ołtarza naszej parafii. Do ministrantury przystąpiło pięciu uczniów szkoły podstawowej. Nowym ministrantom życzymy wytrwałości w służbie Bożej.